Βλασφημία

Ένας Έλληνας που ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής διηγήθηκε:

Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και παίζαμε χαρτιά, “για το καλό τού χρόνου”, στο ελληνικό καφενείο. Ένας συμπατριώτης μου, νέος στην ηλικία, επειδή έχανε, βλασφημούσε τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία… και παρόλο που τον παρακαλούσαμε να σταματήσει, αυτός συνέχιζε περισσότερο. Αφού έχασε όλα του τα χρήματα, βλασφήμησε και τον Άγιο Γεράσιμο και έλεγε και άλλες αισχρές ύβρεις και τελευταία μούτζωσε με τα χέρια του, σαν να έβλεπε μπροστά του τόν Άγιο. Κατά την στιγμή που έκανε αυτήν την πράξη… Ω!!! Τα χέρια του παρέλυσαν και κρεμάστηκαν προς τα κάτω, ενώ τα μάτια του (οι βολβοί) έπεσαν πάνω στο τραπέζι που παίζαμε χαρτιά!!! Φόβος και τρόμος μάς έπιασε όλους, ο δε βλάσφημος με κλάματα και θρήνους φώναζε και παρακαλούσε τόν Θεό, τήν Παναγία και τόν Άγιο Γεράσιμο (προστάτη τού νησιού μας) να τόν συγχωρέσουν και να τού δώσουν το φώς του… Τελικώς έμεινε τυφλός και κουλός και ζούσε με τις ελεημοσύνες των ομογενών.    (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Σε μία πόλη τής Μ. Ασίας ζούσε κάποτε κάποιος πατέρας που είχε τη συνήθεια, με την παραμικρή αφορμή, να βλασφημεί. Το παιδί του, 4 ετών, σιγά – σιγά συνήθισε και αυτό να λέει τα ίδια λόγια, και ο πατέρας χαιρόταν αντί να λυπάται. Κάποια μέρα, καθώς το κρατούσε από το χέρι και επέστρεφαν από την αγορά, συνέβη να το πειράξουν κάποια παιδάκια· και αυτό αμέσως βλασφήμησε τον Χριστό και την Παναγία τους. Αμέσως άρχισε να τρέμει, να κλαίει και να φωνάζει δυνατά «Μπαμπά, μπαμπά διώξε αυτούς τους αραπάδες που ήρθαν να με πάρουν!» και προσπαθούσε να κρυφτεί στα πόδια του. Ο πατέρας του, αφού δεν έβλεπε τίποτα, και ενώ αυτό εξακολουθούσε να κλαίει όλο και δυνατότερα, το πήρε στην αγκαλιά του, το χάϊδευε και συνέχισε το δρόμο του. Σε λίγο το παιδί βλασφήμησε την Αγία Τριάδα, και ταυτόχρονα με την βλασφημία… έγινε άφαντο – εξαφανίστηκε – χάθηκε μέσα από την αγκαλιά τού πατέρα του. Το πήραν οι δαίμονες σύσσωμο στην κόλαση!!! (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Διηγήθηκε κάποιος:

Ένας αμαξάς, επειδή το άλογο του είχε κουραστεί και δεν περπατούσε, κατέβηκε απ’ τήν άμαξα του και άρχισε με κραυγές να βλασφημεί τόν Θεό του, τήν Παναγία, τόν Σταυρό του κ.ά. Εμείς στο άκουσμα αυτό δεν αντέξαμε και κλείσαμε τ’ αυτιά μας και τρέχαμε να φύγουμε, να μήν τον ακούμε. Πριν όμως προλάβουμε να απομακρυνθούμε ακούσαμε μία κραυγή «Με έφαγε!». Γυρνάμε, και τί να δούμε! Το άλογο εξαγριώθηκε και τόν δάγκωσε στο λαιμό, στο πρόσωπο και σε άλλα μέρη του σώματος, τον έριξε κάτω και τον πάτησε. Σ’ αυτό το θέαμα τρέξαμε πίσω να τον βοηθήσουμε, αλλά μέχρι να φθάσουμε, είχε εκπνεύσει. Το άλογο αφού απομακρύνθηκε λίγο… ηρέμησε!    (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Κάποιο πρωί ένας ηλεκτρολόγος ενός μεγάλου εργοστασίου, μόλις άρχισε τη δουλεία του, βρήκε ένα εμπόδιο στη σύνδεση τών καλωδίων. Ένα μικρό λάθος τον έκανε να “ανάψει”, και να βλασφημήσει τόν Θεό, τήν Παναγία κ.α., και τέλος είπε «Αν μπορούσα θα έπιανα όλους τους παπάδες να τούς δέσω σ’ ένα χονδρό ηλεκτρικό σύρμα και με ηλεκτρικό ρεύμα πολύ δυνατό να τούς κάνω στάχτη». Επτά μέρες αργότερα, την ίδια ακριβώς ημέρα και ώρα της εβδομάδας οι συνάδελφοι αυτού τού ηλεκτρολόγου άκουσαν μια τρομερή κραυγή· έτρεξαν όλοι προς τα εκεί και είδαν τον βλάσφημο να κρέμεται μπερδεμένος στα ηλεκτροφόρα σύρματα. Θέλησαν να τόν βοηθήσουν· όταν τον ελευθέρωσαν, το σώμα του ήταν μαύρο από
την ηλεκτροπληξία!

Ένας νέος βλασφημούσε «για ψύλλου πήδημα» που λέμε· έστω και ένα τσιγάρο να τού έπεφτε από το χέρι, βλασφημούσε. Ακόμα και τήν γυναίκα του τήν «έλουζε» καθημερινώς· μάλιστα και κατά την σύλληψη τού παιδιού του βλασφημούσε τα Θεία, και το αποτέλεσμα ήταν, ότι το παιδί του γεννήθηκε παραμορφωμένο στο πρόσωπο, σπαστικό και με αναπηρία! Αυτός όμως, δεν διορθωνόταν, αλλά συνέχιζε να παραμένει σε αυτή τήν ασέβεια. Μετά από χρόνια σ’ ένα ταξίδι με τη γυναίκα του, συγκρούστηκαν με μια νταλίκα με αποτέλεσμα το ανδρόγυνο να βρει τραγικό θάνατο.

Κάποιος κληρικός ευρισκόμενος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής γνώρισε έναν ηλικιωμένο Έλληνα ασθενή ονόματι Θεοδόσιο, που τού είχαν κόψει το πόδι:

– Πώς το έπαθες; τόν ρώτησε.

– Είχα ένα ατύχημα πάνω στο καράβι.

– Μήπως βλασφημούσες;

– Ναι. Ναι πάτερ μου, πολύ. Πέσαμε σε πολύ δύσκολο καιρό στον Ινδικό Ωκεανό, τεράστια κύματα σκέπαζαν το καράβι και εγώ βλασφημούσα. Ξαφνικά πέφτει ένας σωλήνας από το κατάρτι και με χτυπάει στο πόδι. Άρχισε ακατάσχετη αιμορραγία, και οι συνάδελφοι μού τό έδεσαν πρόχειρα με τσουβάλια. Αν και ήμασταν δύο ώρες έξω από την Σιγκαπούρη, ο καπετάνιος γύρισε και με πήγαν στο Νοσοκομείο. Εκεί μού το εκόψαν, και το πετάξαμε αργότερα στον ωκεανό.

– Ξαναβλασφήμησες άλλη φορά;

– Πάτερ μου, όχι. Μετάνιωσα φριχτά γι ’ αυτήν την αμαρτία. Το έκοψα “μαχαίρι” από τότε. Δυστυχώς, έπρεπε να μού κόψουν το πόδι, για να το καταλάβω και να σταματήσω.

 Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο τού 1897 ήμουν δεκανέας του Πυροβολικού. Σε κάποια μάχη κατά την οποία οι Τούρκοι έβαλαν πύρ εναντίον μας και εμείς ετοιμαζόμασταν, και οι εχθρικές σφαίρες έπεφταν βροχή, ένας στρατιώτης μας, φοβισμένος πήγε και κρύφτηκε πίσω από ένα βράχο. Θυμωμένος εγώ, τόν έβρισα και τόν απείλησα ότι θα τόν σκοτώσω, και βλασφήμησα τόν Σταυρό του. Αυτός, φοβισμένος από την απειλή μου, πήγε αμέσως να βοηθήσει τούς υπολοίπους. Εγώ, αμέσως αισθάνθηκα τήν αμαρτία μου και είπα στόν εαυτό μου «Αχ! τί έκανα ο άθλιος! Γιατί να βλασφημήσω τόν Τίμιο Σταυρό τόν οποίο, όταν ξεκίνησα για τόν πόλεμο, τόν επικαλέστηκα για βοήθεια να με φυλάει.» Και ενώ σκεπτόμουν αυτά, μια σφαίρα με χτύπησε στα χείλη, μού έσπασε τα δόντια, τρύπησε τή γλώσσα, τόν λάρυγγα, και βγήκε από το πίσω μέρος τού λαιμού. Έπεσα κάτω σαν 7 νεκρός. Με άρπαξαν οι νοσοκόμοι και με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί, αφού είδαν ότι ζούσα, καθάρισαν τις πληγές και άνοιξαν τρύπα στο λαιμό και μού έδιναν νερό και ζωμό επί τρεις μήνες, οπότε άρχισα σιγά – σιγά να τρώω, αλλά στερεά τροφή άρχισα να τρώω μετά από τούς 6 μήνες. Από τότε, όχι μόνο δεν ξαναβλασφήμησα, αλλά και αν ακούσω κάποιον, τόν παρακαλώ και τόν ελέγχω “όχι μόνο μια φορά, αλλά όσες χρειαστεί”, και τού φέρνω ως παράδειγμα τόν εαυτό μου. Με τή βοήθεια τού Θεού διόρθωσα πολλούς!    (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Την άνοιξη τού 1923 το μίκρο ατμόπλοιο «Βασ. Αλέξανδρος» μετέφερε αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ναύτες, από τον Ναύσταθμο στον Πειραιά. Καθώς εισέρχονταν στο πλοίο, πολλοί από αυτούς, κυρίως οι ναύτες, βλασφημούσαν ο ένας τον άλλον, τόν Χριστό, τήν Παναγία κ.α. Επειδή άρχισε βροχή, και μαζί αέρας δυνατός, όλοι μαζεύτηκαν από την μία πλευρά τού πλοίου για να μην βρέχονται. Ο καπετάνιος φώναξε “οι μισοί να πάνε από την άλλη μεριά, για να μη γέρνει το πλοίο”. Επειδή αυτοί δεν άκουγαν, άρχισε να βλασφημεί, και αυτοί ανταπέδιδαν τις βλασφημίες. Και ενώ η θάλασσα φούσκωνε, αντί να σταματήσουν συνέχιζαν τις ίδιες βλασφημίες… Το πλοίο τελικά βούλιαξε. Οι περισσότεροι ναύτες, μιάς και η ακτή ήταν κοντά, προσπάθησαν να βγουν κολυμπώντας, αλλά, τα άγρια κύματα τούς χτυπούσαν πάνω στα βράχια και τούς τραυμάτιζαν. Η θάλασσα έγινε κόκκινη, οι περισσότεροι πνίγηκαν. Ένας ναύτης από την Νάουσα Πάρου, Σφαέλος στο επώνυμο, αντί να βλασφημάει, προσευχόταν στην Παναγία να τον σώσει, και την ώρα που είπε «Παναγία μου σώσε με!»…όόόπ!…ένα κύμα τόν σήκωσε και τόν πέταξε στη στεριά 10 μέτρα περίπου μακρυά. Αυτός διηγήθηκε την ιστορία.    (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Κάποτε ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851 1932) ευρισκόμενος στην αγορά τής Αθήνας συνάντησε ένα αμάξι, τού οποίου το άλογο ήταν κατά γης μισοπεθαμένο. Ο αμαξάς χτυπούσε το άλογο αλύπητα και βλασφημούσε τόν Χριστό και τήν Παναγία. Ο Άγιος Νικόλαος πλησίασε τόν οργισμένο και με ήπιο τόνο τού λέει: «Το ζώο δεν έχει τίποτα, θα γίνει καλά, αλλά μην βλαστημάς παιδάκι μου το όνομα τού Θεού.» Ο αμαξάς γύρισε και τόν κοίταξε, και μή μπορώντας να συγκρατήσει τόν θυμό του, λέει «Ώρε γέρο, δεν με ξεφορτώνεσαι και σύ, μη σε διαβάσω και σένα;» Ο παπα-Νικόλας δεν προσβλήθηκε αλλά με άκακο ύφος πλησίασε και σταύρωσε το άλογο, και αμέσως σηκώθηκε χωρίς να έχει τίποτα. Ο αμαξάς τά έχασε και από τότε έγινε ο πιο καλός φίλος τού παπα-Νικόλα. Μάλιστα, τό  μετέφερε δωρεάν σε εκκλησίες και μοναστήρια και έθεσε το αμάξι του στή διάθεση τού Αγίου.
(Βιβλίο “Μεγάλα Θαύματα και μηνύματα από τη ζωή τών Αγιών μας” – Αρχ. Π. Ντ.)

Κατά τόν Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο κάποιος βλάσφημος στρατιώτης βλασφήμησε, αντί να επικαλεστεί τη βοήθεια τού Θεού, και μόλις βλασφήμησε, μία εχθρική σφαίρα τόν άφησε νεκρό. Το απόγευμα μετά τη μάχη οι συνάδελφοί του τόν έθαψαν. Το επόμενο πρωί μόλις άρχισε η μάχη, η πρώτη εχθρική βόμβα έπεσε ακριβώς επάνω στον τάφο τού βλάσφημου και σκόρπισε τα οστά του σε μικρά τεμάχια!    (Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Ένας Έλληνας ομογενής Ευάγγελος Π. από τις Ην. Πολ. Αμερικής διηγείται:

Το 1947 ήμουν ανθυπίλαρχος και συνόδευα με τα τεθωρακισμένα μου μια φάλαγγα από Τρίκαλα προς Ιωάννινα και στα μισά τού δρόμου με ειδοποίησαν με τον ασύρματο, να σταματήσουμε, διότι χάλασε ένα φορτηγό. Με το όχημα μου πήγα να δω τί συμβαίνει· και τί να δω! Ο οδηγός τού φορτηγού ήταν ξαπλωμένος στο χώμα ανάσκελα, και έβριζε και μούτζωνε τόν Θεό με χέρια και πόδια. Κάποιες φορές, αλήθεια, βλαστημούσα και εγώ, αλλά όταν είδα αυτό, ανατρίχιασα και τόν άρχισα στις κλωτσιές, για να σταματήσει. Τέλος πάντων, αφού το φτιάξαμε και ξεκινήσαμε, δεν κάναμε ούτε 50 μέτρα και το φορτηγό πάτησε νάρκη· ο οδηγός σκοτώθηκε, οι άλλοι δύο φαντάροι – συνοδηγοί δεν έπαθαν απολύτως τίποτα! Ψάξαμε να βρούμε κομμάτια να θάψουμε, αλλά τί να βρούμε; Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν στο μέγεθος τής γροθιάς· τα αφήσαμε και φύγαμε· ούτε η γη δεν τόν δέχθηκε!

Φρίξαμε όλοι και φοβηθήκαμε και είπαμε, ποτέ πια να μην βλασφημήσουμε!

Ένας συνταξιούχος (έτος 2025) συχνά βλασφημούσε. Εξαιτίας κάποιου χρέους σε τράπεζα, το Κράτος έβγαλε το σπίτι του σε πλειστηριασμό, και αυτός κατέφυγε σε δίκη έναντι τού Κράτους για να μήν το χάσει. Λίγες ημέρες πρό τής δίκης, “έτυχε” να διαβάσει το παρόν βιβλιαράκι, το οποίο έγινε αφορμή και μετάνοιωσε, εξομολογήθηκε και σταμάτησε να βρίζει τα Θεία. Τελικά, με την βοήθεια του Θεού, έσωσε το σπίτι του.

Ήμουν ανθυπασπιστής στο Τάγμα τής Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στην δύναμη τών βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος, κυρίως στο όνομα τής Παναγίας. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου, έκαναν τον σταυρό τους για να μην τούς βρει το κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα 7/4/1951 έζησα ολοφάνερο θαύμα.

Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα ξάγρυπνος με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν πια δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συντάραξε:

Μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει, και ακουμπώντας το χέρι της στον ώμο μου, με ρωτά: «θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;» Ένιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση. «Και ποια είσαι συ;» Τότε άλλαξε η έκφραση της και μού είπε με αυστηρό ύφος: «Γιατί Χρήστο διαρκώς με βρίζεις;»

«Πρώτη φορά σε βλέπω! Πώς είναι δυνατόν να βρίζω μια άγνωστη μου;» «Ναί, Χρήστο, επέμεινε πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ’ όλους τούς στρατιώτες τού τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν να ανάψετε κεριά στα αδέρφια σας που έχουν ταφεί εκεί;

Με αυτή την φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταγε σαστισμένος. «Κύριε ανθυπασπιστά κάτι έχεις. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου».

Τού διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τούς νεκρούς τού Πουσάν. Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω την γυναίκα τού ονείρου μου μπροστά μου. «Αδαμάκο! ξεφώνισα. Η γυναίκα! … Να! … τη βλέπεις;» Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά πού εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μού είπε «Μή φοβάσαι! … Μή φοβάσαι παιδί μου. Είμαι η Παναγία! Σάς προστατεύω όλους, παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από εσένα να μην με βρίζεις ούτε στις δυσκολότερες στιγμές τής ζωής σου.»

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε από τα βάθη τής καρδιάς μου με ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου.

Προκαλεί αποτροπιασμό, και φανερώνει ασέβεια προς τόν Θεό· έκφραση μιάς ψυχής γεμάτης πίκρα, θυμό, οργή, μίσος, αγανάκτηση, χολή.

Ο δαιμονοκρατούμενος αυτός άνθρωπος στην ψυχή και στο σώμα κάθε τόσο εκρύγνεται και βγάζει βίαιες κραυγές και ασεβείς εκφράσεις κατά τού Θεού, τής Παναγίας, τού Τιμίου Σταυρού κ.α. Αγανακτεί και βρίζει τόν Δημιουργό τού σύμπαντος που τόν έφερε στη ζωή από το μηδέν! που τον φυλάει υπό την Σκέπη Του, για να μην χαθεί η ύπαρξη του· που συγκρατεί και διατηρεί το σύμπαν, όλα τα ορατά και αόρατα· που προσφέρει τις Δωρεές Του σε όλους, ακόμα και σε αυτόν· βρίζει Αυτόν που όλη η κτίση υπακούει, ευχαριστεί και Δοξολογεί.

Ο – Η βλάσφημος είναι αποστάτης τού Θεού, αρνητής τού βαπτίσματος του, αρνητής, εχθρός και αντίπαλος τού Θεού (Για δες στα γήπεδα· οι φίλαθλοι βρίζουν τούς αντιπάλους τους! όχι τούς δικούς τους!).

Ο – Η βλάσφημος απομακρύνθηκε από τόν Θεό και τη θέση Του (τού Θεού) τήν κατέλαβε αυταπάγγελτα (“με το έτσι θέλω”) ο διάβολος. Αρνήθηκε τήν ευλογία τού Θεού και θέλησε να ζήσει τήν υπόλοιπη ζωή του μαζί με τήν κατάρα τού διαβόλου, και αυτός (ο διάβολος) προκαλεί συχνά – πυκνά μπερδέματα και αναποδιές, αλλά ο βλάσφημος αποδίδει τις αιτίες στόν Θεό, τήν Παναγία, τόν Τίμιο Σταυρό…

Ο – Η βλάσφημος αγωνίζεται με τήν βοήθεια των δαιμόνων εναντίον τής Βασιλείας τού Θεού, και κάθε φορά που βρίζει, οι δαίμονες στήνουν “τρικούβερτο γλέντι”. (Γερ. Εφραίμ Φιλοθεΐτης).

Η καρδιά του σκλήρυνε, πωρώθηκε, και δεν μπορεί να σκεφτεί σωστά.

“Πετροβολάει” τόν ουρανό, αλλά κάθε “πέτρα” πέφτει πάνω στο κεφάλι του και τόν “χτυπά”… με μπερδέματα, αναποδιές και γρουσουζιές, στην εργασία, στο σπίτι ή στα χωράφια.

Τα μηχανήματα χαλάνε ή παρουσιάζουν πρόωρες φθορές, ή ασυνήθιστες ζημιές, ή υπολειτουργούν. Ορισμένοι δεν κατάφεραν να παντρευτούν, ή αυτό συμβαίνει στα παιδιά τους, ή μένουν άτεκνα τα παιδιά τους, ή γεννούν άρρωστα παιδιά ή φιλάσθενα. Άλλοτε, συμβαίνουν ανίατες ή δυσίατες (δυσκολογιάτρευτες) ασθένειες, ή επιπλοκές· οι ίδιοι και οι οικογένειες τους γίνονται ευάλωτες στο κακό μάτι (βασκανία), στη γλωσσοφαγιά, και στα μάγια.

Τα χωράφια έχουν μειωμένη απόδοση, γίνονται ευάλωτα στίς αρρώστιες, καταστρέφονται οι σοδειές από το χαλάζι, τα σκουλήκια, τα πουλιά κ.α. Στα οικονομικά, ανάλογα, συμβαίνουν ζημιές, ελλείμματα, πτωχεύσεις ή ανάγκες για δανεισμό.

Μά, θα πει κανείς, υπάρχουν και μερικοί που, αν και βλασφημούν, περνάνε καλά σε τούτη τη ζωή. Ναι, έτσι είναι, αλλά μην ξεχνάς την απάντηση που έλαβε ο ξακουστός σε όλο τόν αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του Βασιλιάς Κροίσος (+545 π.Χ., ο οποίος πίστευε, ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στόν κόσμο), όταν ρώτησε τόν φιλόσοφο Σόλωνα για το ποιός είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στόν κόσμο. Έλαβε για απάντηση τήν περίφημη φράση, που έμεινε στήν αιωνιότητα: “Μηδένα προ τού τέλους μακάριζε” (μακαρίζω = τρισευτυχίζω, μακάριος=τρισευτυχισμένος). Μήπως γνωρίζει ο βλάσφημος πότε θα πεθάνει; Μήπως γνωρίζει, αν θα έχει έως τοτέλος τής ζωής του αυτά που έχει σήμερα; Αλλά ακόμα και αν θα τα έχει, στο τέλος θα τού πει ο Θεός: στη ζωή σου τα είχες όλα, και όμως με έβριζες και δεν μετανοούσες. Τώρα θα πάς στήν κόλαση και δεν έχεις καμία δικαιολογία!    (Γερ. Εφραίμ Φιλοθεΐτης)

Παρόμοιες συνέπειες με την βλασφημία, αλλά σαφώς σε μικρότερο βαθμό συμβαίνουν και όταν λέμε σε κάποιον άνθρωπο οποιαδήποτε βρισιά αντί για το όνομα του. Διότι, α) είναι κατασκεύασμα – εικόνα τού Θεού, β) είναι βαπτισμένος και έχει το όνομα ενός Αγίου τής εκκλησίας μας, και γ) έχει έναν Άγγελο που στέκεται δίπλα του όλο το εικοσιτετράωρο, από τότε που βαπτίσθηκε μέχρι να πεθάνει. Όταν, λοιπόν, βρίζουμε έναν άνθρωπο, ούτε λίγο – ούτε πολύ, βρίζουμε και τόν Άγιο του και τόν Άγγελο του (όπως όταν βρίζεις έναν ποδοσφαιριστή, δυσφημείς και την ομάδα του).

Ο βλάσφημος αφού δεν σέβεται τόν Θεό, μπορεί εύκολα και χωρίς ντροπή να παραβαίνει κάθε ηθικό και πολιτικό νόμο, και η καρδιά του σιγά – σιγά έχασε τήν ευαισθησία της και πωρώθηκε. Αυτός, όμως, που πωρώθηκε, γίνεται βίαιος και φθάνει να ξυλοφορτώνει τήν γυναίκα του και τα παιδιά του, (ή και η μάνα προς τα παιδιά της) και είναι ικανός να πράξει κάθε κακούργημα· για αυτόν το λόγο η κοινωνία θα έπρεπε να τούς τιμωρεί, για το δικό της συμφέρον (Άγιος Νεκτάριος), αφού ως άρρωστα μέλη της, απειλούν να μεταδώσουν τον “ιό” και στα υπόλοιπα μέλη. Άλλωστε, αυτός που βλασφημεί τά Ιερά Πρόσωπα, πώς είναι δυνατόν να σεβαστεί τους ανθρώπους; πώς μπορεί να είναι καλός/η σύζυγος, πατέρας, μητέρα, φίλος, γείτονας, εργοδότης, υπάλληλος, συνέταιρος, πολίτης, όταν δεν σέβεται κανέναν; και ποιός μπορεί να εμπιστευτεί έναν βλάσφημο; Επίσης είναι και κακός γιός/κόρη, διότι, ως αχάριστος και αγνώμων προς τόν Θεό, πώς μπορεί να είναι ευγνώμων προς τούς γονείς; Γι ’ αυτό το λόγο, καλύτερα να διώχνουν οι γονείς τα βλάσφημα παιδιά τους από το σπίτι (Αγ. Νεκτάριος)· και για το λόγο ότι οι βλασφημίες τους, φέρνουν την κατάρα τού διαβόλου μέσα στο σπίτι.

– Μα, καλά! Και γιατί αυτό το στόμα δεν βρίζει κάποιον άλλον Θεό;

«Εγώ βρίζω Αυτόν! (απαντάει ο διάβολος). Διότι Τόν μισώ! Αυτόν που με διέλυσε με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του… Και επειδή εγώ δεν τολμάω να ξεστομίσω τέτοιες κουβέντες εναντίον Του, γι’ αυτό ακριβώς βάζω εσάς, ώ ανόητοι!».

Αφού ο Χριστός είπε, ότι θα μάς ζητήσει ευθύνη στη δευτέρα παρουσία Του για κάθε αργό λόγο (μη ωφέλιμο), που βγαίνει από το στόμα μας, πού λοιπόν μπορεί να κρυφτεί ο βλάσφημος; Και όταν ο οργιζόμενος κατά τού πλησίον του θα είναι ένοχος στην “γέενα τού πυρός” (κόλαση) (Ματθ. 5,22), ο βλάσφημος πόσο ένοχος θα είναι;… Πού θα καταλήξει;… Μήπως στον ουρανό;… Αδύνατον, εκεί είναι ο θρόνος του Θεού!… Μήπως στον Άδη, στην κόλαση;… Ναι! εκεί είναι η θέση όσων δεν μετανιώνουν, να σταματήσουν την αμαρτία αυτή. (Αγ. Νεκτάριος).

Κάποιος, κάποτε, βλασφημούσε συνεχώς την γυναίκα του, χωρίς ιδιαίτερη αιτία. Το παιδί του 3-4 ετών, άρχισε και εκείνο να βλασφημεί. Κάποια μέρα που το μάλωσε η μητέρα του για κάτι που έκανε, αυτό βλασφήμησε τόν Χριστό και τήν Παναγία τής μητέρας του. Η μητέρα του το μάλωσε και το άφησε όλη την ημέρα νηστικό. Το απόγευμα που επέστρεψε ο πατέρας στο σπίτι, για κάποια ασήμαντη αφορμή βλασφήμησε την Παναγία τής συζύγου του, η οποία δεν μίλησε καθόλου, διαφορετικά, ήξερε ότι θα ακολουθήσει ξυλοδαρμός. Το παιδί, τότε, άρχισε να κλαίει, και ο πατέρας του τόν ρώτησε τόν λόγο, αλλά εκείνο αντί για απάντηση έτρεξε στή μητέρα του και με δάκρυα και παράπονο είπε: «γιατί εμένα με έδειρες που βλασφήμησα και δεν δέρνεις και τον μπαμπά; Από εκείνον το έμαθα! Εγώ δεν θα
ξαναβλασφημήσω, επειδή μού είπες ότι είναι κακό και ο Θεός δεν θα μάς δώσει ψωμί να φάμε! Αλλά δείρε και τον μπαμπά, να μην ξαναβλασφημήσει και εκείνος!». Ο πατέρας, ακούγοντας αυτά τα λόγια τού παιδιού του, συνήλθε, συγκινήθηκε, μετάνιωσε, και σταμάτησε τήν βλασφημία.

Για δές, τέλος, και τον Απόστολο τών εθνών Παύλο! Αν και ήταν διώκτης τού Χριστού και τών Χριστιανών, και τούς καταδίωκε με μανία και τούς παρέδινε να φυλακισθούν και να βασανισθούν, όμως μετάνιωσε, διορθώθηκε, και έγινε κήρυκας και Απόστολος.

Λοιπόν αδερφέ μου / αδερφή μου, που βλασφημείς, καταλαβαίνεις τί ζημιά κάνεις στόν εαυτό σου και στήν οικογένεια σου; Σε παρακαλώ, για το δικό σου καλό διορθώσου, μετάνιωσε, εξομολογήσου, απομακρύνσου από “την κατάρα του διαβόλου”, και πλησίασε τήν Ευλογία τού Θεού, και ξεκίνα μια νέα ζωή, για να ζήσεις καλύτερα ΚΑΙ εδώ, αλλά να κερδίσεις ΚΑΙ τήν άλλη ζωή.

Ένα παλικάρι εργαζόταν ψυκτικός σε ένα αφεντικό που βλασφημούσε. Επειδή ο ίδιος είχε έλεγχο στη συνείδηση του από τις βλασφημίες τού αφεντικού του, έφυγε και συνέχισε την ίδια τέχνη μόνος του. Ο Θεός ευλόγησε τόσο πολύ την ενέργεια τού νέου αυτού, που σήμερα έχει δική του εταιρεία με αρκετό προσωπικό και έχει καταξιωθεί στον επαγγελματικό του χώρο!

Πόσο μεγάλο, πράγματι, δώρο τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον άνθρωπο είναι η Εξομολόγηση!… δηλαδή η συγχώρεση μας από τόν Θεό και η συμφιλίωση μας μαζί Του. Η εξομολόγηση είναι το “πλυντήριο τής ψυχής”. «Όποιος δεν εξομολογήθηκε ποτέ, είναι σαν να φοράει μιά ζωή τα ίδια ρούχα χωρίς να τα πλύνει»   (Επισκ. Αυγουστίνος Καντιώτης).

Δηλαδή χρειάζεται πλήρης εξομολόγηση, από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα, όλα όσα κάναμε ή είπαμε, που δεν αρέσουν στόν Θεό. Διαφορετικά, αν κάποιος μεταλάβει χωρίς εξομολόγηση, θα συμβεί αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος «επειδή δεν προσέχετε πώς κοινωνάτε, γι ’ αυτό πολλοί από εσάς αρρωστένετε, και ορισμένοι πεθαίνουν».

Η εξομολόγηση στόν ιερέα – εξομολόγο (όχι στην εικόνα) είναι, λοιπόν, απαραίτητη προϋπόθεση για τήν Θεία Κοινωνία, τήν ένωση μας, δηλαδή, με τόν Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος μας, ο Άγιος, μάς είπε: «Ο τρώγων μου τήν Σάρκα και πίνων μου τό Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιωα. ΣΤ, 56) (αυτός που τρώει τήν Σάρκα μου και πίνει τό Αίμα μου μένει μέσα μου και εγώ μένω μέσα σε αυτόν), και «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ

Άγιος ειμί» (Α’ Πετρ. 1, 16). Να γίνεται, λέει, σαν και Εμένα· άγιοι, δηλαδή μικροί θεοί. Πώς;… Όπως τρώμε τις διάφορες τροφές και παίρνουμε από κάθε μία τα διάφορα 24 συστατικά της, π.χ. βιταμίνες, πρωτεΐνες, υδατάνθρακες κλπ, έτσι όταν τρώμε τον Χριστό (Θεία Κοινωνία) παίρνουμε από τα “καλά συστατικά Του” (τού Θεού), δηλαδή από τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος· δηλαδή αποκτούμε: αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, ισχυρή θέληση, μνήμη, ευστροφία, παρατηρητικότητα, υγεία σωματική, ψυχική και διανοητική (το αντίθετο είναι η άνοια, το alzheimer κ.α.), γινόμαστε γρήγοροι, ακριβής σε ότι κάνουμε, αποδοτικοί, εργατικοί, υπομονετικοί, κοινωνικοί, παύουμε να είμαστε μιμητικοί κ.α. Επιπλέον, λιγοστεύουν οι αρρώστιες, οι λύπες, οι θυμοί, λιγοστεύουν τα: ξέχασα, δεν κατάλαβα, δεν μπορώ, βαρέθηκα, μου έσπασε, έπεσε, χάλασε, χάθηκε και άλλα παρόμοια.

Ο Κύριος μας, μάς είπε ξεκάθαρα ότι «ο Άρχοντας αυτού του κόσμου είναι ο διάβολος» και «γυρνάει σαν λιοντάρι που βρυχάται, και ψάχνει να βρεί ποιόν θα καταβροχθίσει» (συμπληρώνει ο Απόστολος Πέτρος). Πώς; Με τα προβλήματα που ήδη διάβασες νωρίτερα: αναποδιές, ζημιές, αρρώστιες, χωρισμούς, άρρωστα παιδιά, ατυχήματα, δυστυχήματα, και πρόωρο θάνατο. Ας τρέξουμε, λοιπόν να ζητήσουμε τη βοήθεια τού Θεού, τής Παναγίας, τών Αρχαγγέλων, τών Αγίων, τού Αγίου μας που έχουμε το όνομα του, και τού Αγγέλου μας, να διώξουν το κακό από πάνω μας, από κοντά μας, και να μάς δώσουν κάθε καλό· «οι δέ εκζητούντες τον Κύριον ούκ ελλατωθήσονται παντός αγαθού» (ψαλμός 33). Δηλαδή, αυτοί που με πόθο ζητούν τόν Θεό και στηρίζουν σε Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό. Και πάλι λέει: «Κύριος, ού στερήσει τα αγαθά τοίς πορευομένοις εν ακακία» (ψαλμός 83), δηλαδή ο Θεός δεν θα σταματήσει να δίνει τα αγαθά Του (υγεία, χαρά, ειρήνη, εργασία, τροφή, νερό, οξυγόνο) σε αυτούς που αγωνίζονται να κάνουν πάντα το ΚΑΛΟ, και να αποφεύγουν το κακό.

Σε αυτή την ζωή λοιπόν, υπάρχει…